Բոլոր ճանապարհներից մենք ընտրում ենք փոսը

Տառապանքի պտուղը սիրուն է, նռան վրա նստած ձյունն էլ է քաղցրանում, բայց փայտին ինչքան էլ մեղր քսես, ուտել չի լինի:

Մշակույթը շոր չի, մշակույթը մաշկ է, մշակույթը մաշկույթ է. եթե մշակույթով չես փշաքաղվում, ուրեմն՝ չես զգում, կհանեն, կտանեն, չես էլ իմանա:

Իսկ պատրանքը տառապանք չի, պատրանքը վերջում միշտ դառնում է պատանք, դառնում է պատ, դառնում է՝ տա՛նք:

Հայոց պատմության պատմությունը պատմություն դարձավ, շուտով կտեղավորվենք Խայամի քառյակներից մեկի մեջ: Հիշողության խորը էտ, գլխատված Մասիս, հետո կգան Հայաստանի լեզուն ու գրականությունը, իսկ հետո հայը կսկսվի Գաջեգործների փողոցից ու կվերջանա: Կվերջանա: Հետո չասեք, թե մենք՝ քնած, հայրենիքը եկավ-գնաց:

Հույսերն անտերությունից չորացել են: Ատելության բաղադրությունն օդի մեջ 5000 անգամ գերազանցում է թույլատրելի նորման: Մենք ածխադառը գազ ենք արտաշնչում, ծառերը դա չեն հասկանում:

Թակարդամերձ մկան հազ, խալաթների երթը մաշիկների միջազգային տոնին: Ինձ մի՛ նայիր քո պատերազմի գույնի աչքերով, Ձերդ անիմաստություն, ես արդեն սովոր եմ, չեմ վախենում, լրբության լրբոց:

Զգացմունքներից ամենահուսահատը կարոտն է, կարոտն էլ օրհներգ կդառնա, ու աշխարհի տարբեր անկյուններում նստակյաց ծիծեռնակների բներ կհայտնվեն: Կալիֆոռնիայի Հայկական Էմիրաթներ, սեզոնային հայրենիք: Խղճին ընկեր չկա: Իմունիտետ՝ խղճի դեմ: Վարդն ի՜նչ գիտի՝ դարդն ինչ է:

Չէ՛, պատմության առաջ բոլոր ազգերը հավասար են, պարզապես, ոմանք գրում են պատմությունը, իսկ մյուսները կարդում են, ոմանք էլ փախչում են պատմության դասից, որ կրկես գնան, ու կրկեսն էլ դառնում է նրանց պատմությունը:

Բոլոր ճանապարհներից մենք ընտրում ենք փոսը, իսկ փոսերից՝ ամենախորը: Թիվ 33 փոսային բաժանմունք՝ նամակները կորում են. հասցեատերերը չկան:

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ